Δρεπανοφόρος ο Γούντι Άλεν, θερίζει τις υπόλοιπες ταινίες της κινηματογραφικής εβδομάδας, που ξεκινά την Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2023.
Γυρίσματα της Τύχης
Η Fanny και ο Jean δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί με την ανεκτική συμπάθεια της πρώτης προς τον δεύτερο και την αρχικά αναζωγονητική διακριτική ζήλεια του εκείνου. Αυτή η ισορροπία θα αλλάξει όταν η Fanny συναντήσει τον παλιό της συμμαθητή Άλαν που βρίσκεται ξανά στο Παρίσι για να ολοκληρώσει το μυθιστόρημά του. Οι σχέσεις τους γίνονται πιο στενές και -δυστυχώς- γρήγορα αντιληπτές από τον Jean που σκοπεύει να τις τερματίσει με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους.
Ο ρομαντισμός του Άλαν με τις μικρές -οριακά τσίπικες- προσφορές τριαντάφυλλων των τριών ευρώ, βιβλίων από δεύτερο χέρι ίδιας αξίας και κρασιού της προσφοράς, μοιάζει να υπερκαλύπτει τα ξέχειλα εκατομμύρια του Ζαν, που αρνείται και να μεγαλώσει και να χάσει στο παιχνίδι που θεωρεί ότι του ανήκει. Με το ολοκαίνουριο / αντίκα τρενάκι του σε λειτουργία, ξεκινάει ένα ταξίδι στον αχαρτογράφητο κόσμο του σκότους.
Ο Γούντι Άλεν ξέρει καλύτερα από τον οποιονδήποτε να δημιουργεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ιδιαίτερα στον θεματικό χώρο που κινείται άνετα: αυτόν της εξαπάτησης στις συζυγικές σχέσεις. Χρησιμοποιώντας το τέχνασμα του Match Point [πάντα υπάρχει μια στιγμή που δεν ξέρεις σε ποια μεριά θα καταλήξει η «μπάλα»] δημιουργεί μια ταινία για τον απο μηχανής θεό που συνθλίβει την αστραπή του Δία πριν ακουστεί ο βρόντος της στη μέση του δάσους. Η συναισθηματική αντισφαίριση όμως [πόσο βοηθητική λέξη για την περίπτωση μας] προσφέρει ένα περισσότερο θεματικό παρά θεαματικό συνδυασμό Jeu à 2 & jeu à 3.
Εν κατακλείδι, μια απλά ενδιαφέρουσα ταινία του Γούντι Άλεν, είναι σεναριακά σκάλες ανώτερη από μια ενδιαφέρουσα ταινία οποιουδήποτε άλλου σκηνοθέτη. Η ειρωνεία της τύχης σκάει απροειδοποίητα για να μας θυμίσει ότι όταν εμείς προγραμματίζουμε, ο θεός κάνει τα δικά του σχέδια· και θεός της διάνθισης ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων στην 7η τέχνη παραμένει ο Γούντι, ακόμα και σε αυτήν την προχωρημένη ηλικία.
Ο Δημιουργός
Ταινία επιστημονικής φαντασίας με κοινωνικό πρόσημο «ο Δημιουργός», μπορεί να ξενερώνει τους λάτρεις των ταινιών είδους αλλά είναι αποδεκτός από το κοινό της οικογενειακής απόλαυσης. Σε έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη φυλή και η τεχνητή νοημοσύνη βρίσκονται σε πόλεμο, ένας πρώην πράκτορας των ειδικών δυνάμεων (Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον) προσπαθεί να εντοπίσει τον δημιουργό ενός προηγμένου μοντέλου όπλου τεχνητής νοημοσύνης, πριν το χρησιμοποιήσει για να τερματίσει τον πόλεμο που θα καταστρέψει όλη την ανθρωπότητα.
Αρχικά η ταινία φέρει έναν προβληματισμό για το μέλλον του ανθρώπινου είδους, που σβήνει με τις επιπρόσθετες στρώσεις μελλοντολογικού κοινωνικού ρεαλισμού. Με πηγαία ανοησία, η προσπάθεια εξανθρωπισμού του αμφισβητέου κινδύνου της τεχνητής νοημοσύνης, οδηγεί σε ένα μελόδραμα σαθρών προβληματισμών.
Saw X
Ο κάθε άλλο παρά σπλαχνικός τιμωρός θα ζητήσει εκδίκηση από τους απατεώνες που προσπάθησαν να εξαπατήσουν εκείνον και άλλους τόσους ασθενείς σε τελικό στάδιο καθαρά με οικονομικά κίνητρα. Οι αηδιαστικές περισσότερο [παρά σατανικές ή εγκεφαλικές, όπως ήταν στα πρώτα μέρη] παγίδες, σκοπό έχουν να ικανοποιήσουν τον σαδισμό και τον μαζοχισμό των θεατών. Δεν παρακολούθησα την ταινία [για τεχνικούς και προσωπικούς λόγους], οπότε δεν έχω και δικαίωμα να την κρίνω· ας μου επιτραπεί όμως ένα σχόλιο: Στην έναρξη της σειράς ταινιών του Saw, η αποκάλυψη αλλά και τα ευρηματικά βασανιστήρια μπορούσαν να ερμηνευτούν λογικά… και παρανοημένα. Από την τρίτη συνέχεια [με εξαίρεση μια ενδιάμεση ταινία που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να ανακαλέσω το νούμερο της στη σειρά] μέχρι και την προηγούμενη ταινία, τη θέση της απάνθρωπης αλλά καθαρτικής τιμωρίας έχει αντικαταστήσει η ευρηματική μόνο ως προς τις κατασκευές μηχανημάτων επιβεβλημένης αυτοτιμωρίας φαντασία.
Καταλαβαίνω τη λειτουργία των υπερβίαιων ταινιών [κακή ώρα σαν αυτή], απλά στην αγελάδα με το όνομα saw, το milking έχει πιάσει ιστό, και οι λευκές σταγόνες αίματος χάνονται μέσα στο χαμηλό σε περιεκτικότητα ουσίας γάλα μιας ισχνής αγελάδας που ενώ αργοπεθαίνει παραμορφωτικά βλέπει στον καθρέφτη της πως είναι βασίλισσα στην Ινδία.
Μια αιωνιότητα και μία μέρα
Με την «Αιωνιότητα και μία μέρα», ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατάφερε να προσφέρει τον καθιερωμένο ποιοτικό κινηματογράφο που υπηρέτησε με τόση συνέπεια σε ένα κοινό ευρύ και διεθνές.
Ο μεσήλικας συγγραφέας Αλέξανδρος (Bruno Ganz) συλλέγει, κατά τη συνήθεια του Διονύσιου Σολωμού, λέξεις για να ολοκληρώσει το έργο του. Η ζωή όμως θα του θυμίσει ότι το πάζλ των λέξεων χρειάζεται βίωμα, ακόμα και αν η προδιαγεγραμμένη πορεία του, είναι αυτή προς το τέλος. Ένα μικρό αγόρι των φαναριών θα τον κάνει να αναβάλλει την «αναχώρησή» του και παρατείνει την αιωνιότητα έστω μια μέρα ακόμα.
Με τεχνική και μαεστρία, τα πανανθρώπινα συναισθήματα και η λατρεία του για τη φύση, γιγαντωμένα στην προηγούμενη ταινία του στη σκηνή που ο Θανάσης Βέγγος προσφέρει ένα μπισκότο στη φύση, αποκτούν γήινη ευαισθησία και γίνονται αντιληπτά μέσα στην εκλεπτυσμένη ποίηση τους. Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και η φωτογραφία από τους Γιώργο Αρβανίτη και Ανδρέα Σινάνο αγγίζουν τα όρια της τελειότητας.
Άμλετ (του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ)
Είναι τόσο παράξενο και άξιο προσοχής ότι τις καλύτερες κινηματογραφικές μεταφορές του Σαίξπηρ τις έχουν κάνει Ιάπωνες και… Ρώσοι. Χωρίς να πιάσουμε το κεφάλαιο του Κουροσάβα και του «Θρόνου του Αίματος», ας αναφερθούμε με λίγα λόγια στην μεταφορά του Άμλετ σε ερμηνεία Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι. Με ελάχιστες δομικές αλλαγές που ενδυναμώνουν την κινηματογραφική αφήγηση, το ασπρόμαυρο αριστούργημα είναι δείγμα θεατρικής μεταφοράς και λιτότητας.
Σίγουρα είναι η καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά του αριστουργήματος του Σαίξπηρ, με το αντίστοιχο του Κένεθ Μπράνα, στην πλήρη έκδοση όμως, να ακολουθεί.
www.ertnews.gr
