Πριν από έναν χρόνο και κάτι, το spin off του Sex and the City (χωρίς την πληθωρική Σαμάνθα στην παρέα τους, που αποχώρησε λόγω «καλλιτεχνικών / χρεωπιστωτικών» διαφορών) έδειχνε μια τίμια προσπάθεια να επαναπροσδιοριστεί το θέμα της σεξουαλικής ελευθερίας και αυτοδιάθεσης στα ενήλικα μοντέλα των ηρωίδων τους, που κάποτε ζούσαν αποκλειστικά για να κάνουν (και να μιλούν) για το σεξ. Ο δεύτερος κύκλος του And Just Like That, μέχρι και το 8ο επεισόδιο, μας άφησε μετέωρους και με ερωτηματικά ως προς το σε ποιούς τελικά απευθύνεται αυτό το franchise (και αν έχει νόημα).
And Just Like That 2: Τα πρώτα επεισόδια
Η σπασμένη τετράδα [χωρίς τις νέες προσθήκες που ήρθαν για να καλύψουν την σημαντική απώλεια της Σαμάνθα (Κιμ Κατράλ)], είναι ασυμβίβαστα παθητική στις πραγματικές προκλήσεις και συντηρητική ως προς τα μηνύματα που -ίσως- ήθελε να περάσει στο κοινό.
Η Κάρι όμως και η Σαρλότ, συγκατοικούν με τις σκιές της ανέμελης ζωής της νεότητας και συνεχίζουν -αν και ισχυρίζονται πως έχουν εξελιχθεί στον καλύτερο εαυτό τους- να είναι έρμαια συνηθειών.
Πιο προσαρμόσιμη δείχνει η Κάρι ως προς την τεχνολογία (που συνεχίζει τα podcasts μέχρι η μη προσαρμοστικότητά της στους νέους διαφημιστικούς κανόνες της αγοράς να την αναγκάσουν να κρεμάσει τα παπούτσια της -αλλά και τους συναδέλφους της που θα βρεθούν χωρίς εκπομπή). Εδώ και καιρό δεν πενθεί ουσιαστικά τον έρωτα της ζωής της, αν και δηλώνει το αντίθετο. Τον έκλαψε τον Big, έγραψε και βιβλίο για αυτόν (δηλαδή αυτή μέσα από αυτόν) και τον επαναφέρει σε αφηγήσεις μόνο όποτε τη συμφέρει δραματουργικά. Στο κεφάλαιο «ερωτικοί σύντροφοι», με την ίδια εφηβική ευκολία «εγκολπίζει» τους καινούριους εραστές της και οδηγείται στους παλιούς [το γνωστό «νούμερο 2»] που επαναπροσεγγίζει με νέα οργασμική διάθεση. Κατά τα άλλα, «ω έλατο, ω έλατο, γιατί δεν είσαι πεύκο».
Για τη Σαρλότ -πως να το πω κομψά;- «για ‘σενα η Β’ εθνική, ρωτάει και ανησυχεί». Με λόγια απλά, συνεχίζει να είναι το ανδρείκελο που κανείς θεατής ποτέ δεν συμπάθησε πραγματικά. Τα προβλήματα της παραμένουν ανούσια για τον μέσο θεατή, καθώς είναι τα ίδια λυμένα σε καινούρια συσκευασία: «η περιτομή του άντρα της» ως φαλλικό και status quo σύμβολο, (δηλαδή αν τα βιάγκρα θα λειτουργήσουν, και πώς το εβραϊκό τους πορτοφόλι θα παραμένει γεμάτο). Ζει μόνο στο παρελθόν και την αφορά αποκλειστικά το «τί θα πει ο -καλός- κόσμος». Συγκεκριμένα: σε ένα επεισόδιο θα προσπαθήσει να αγοράσει πίσω το συλλεκτικό φόρεμα που πούλησε η κόρη της σε δημοπρασία, σε άλλο επεισόδιο θα αναλωθεί στο πώς η ζώνη της δεν θα ανεβαίνει ψηλότερα από τη μέση της, καθώς έχει ελαφρά γεροντόπαχα πλουσίας. Κάπου εκεί ανάμεσα, δηλώνει λεκτικά πως την ενδιαφέρει να διατηρήσει την αποδοχή των παλιών και νέων «φί[δ]λων» και «φι[δ]λενάδων» της και πώς οι, πολιτισμικά και σεξουαλικά διαφορετικές κόρες της, θα γίνουν το μέσον για να της παρασχεθεί το παράσημο για το πρότυπο εβραίας μητέρας.
Η μόνη ηρωίδα που πραγματικά εξελίσσεται και συγχρωτίζεται με τα πραγματικά προβλήματα της εποχής και του τόπου της, είναι η Μιράντα. Η Σύνθια Νίξον (που την ερμηνεύει και σκηνοθετεί τα κομβικά ως προς την εξέλιξη της ηρωίδας της επεισόδια) σμιλεύει τον χαρακτήρα της που ζει στο σήμερα, επαναπροσδιορίζει από την αρχή τη ζωή της (σεξουαλικά και επαγγελματικά) με όποιο κόστος, αντιμετωπίζει τα προβλήματα του παρελθόντος και δεν εφησυχάζει στο οικονομικό μαξιλάρι της καλοζωϊσμένης Νεοϋορκέζας. Μετακομίζει για μια μικρή περίοδο στην Καλιφόρνια (για να συνεχίσει να ζει τον νέο έρωτα της ζωής της), αντιμετωπίζει τη διπλή «προδοσία» στις αξίες του έρωτα και της συντροφικότητας με την ωριμότητα μιας γυναίκας στα 50 και με αντίστοιχο τρόπο δοκιμάζει να «ξαναβγεί» στο παιχνίδι. Το σεξ όμως μετασχηματίζεται -και μετασχηματίζει- όσα της συμβαίνουν, παραμένοντας πιστή στην αρχική ιδέα του Sex and the City. Η Μιράντα, λοιπόν, είναι η μόνη από τις τρεις που χύνει ιδρώτα και για τη φιλία και για το σεξ, με όρους μιας γυναίκας λίγο πριν υποδεχτεί τις συνέπειες της τρίτης ηλικίας, αλλά και τις προκλήσεις της. Και δίδεται άνευ όρων στον έρωτα, χωρίς -έστω αρχικά- να σκεφτεί τις συνέπειες.
Μέχρι το 8ο επεισόδιο, οι νέοι χαρακτήρες [και οι side kicks] υποβοηθούν τη διάρκεια των επεισοδίων παρά την ουσία. Ακόμα και οι Τσε Ντίαζ (Sara Ramirez) και Σίμα Πατέλ (Sarita Choudhury), που έχουν να προσφέρουν υλικό για ποιοτική επεξεργασία στους θεατές, υποβοηθούν αποκλειστικά τις ηρωίδες (Μιράντα και Κάρι αντίστοιχα) να βρουν τα πατήματα τους στη νέα τους ζωή. Αυτά όμως μέχρι το 8ο επεισόδιο…
Η παράταση και η νίκη έρχονται στην 11η ώρα (ή επεισόδιο αν προτιμάτε)
Εκεί που ο δεύτερος κύκλος του spin off μοιάζει με αγώνα παλαίμαχων που αναπολούν τη νεότητα, τις απερισκεψίες, τα μεγάλα «γκολ» που έβαλαν και έφαγαν και τις μεγάλες νίκες στην πρώτη εθνική, και θες να τα παρατήσεις και να διαβάσεις Σοπενχάουερ [ή έστω τον «Μεγάλο Ανατολικό»] για να στανιάρεις, έρχονται και σκάνε οι αναμνήσεις σαν καπνογόνο σε σκηνικό που σου κόβει την ανάσα από τη συγκίνηση.
Η Κάρι αποφασίζει να πουλήσει [σε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή μάλιστα] το σπίτι-ορόσημο στην κοπέλα που έμενε στο ίδιο κτήριο παρέα με μερικά πολύχρωμα σουτιέν (πώς εμείς σπάμε ρόδι για ποδαρικό· ε, κάτι αντίστοιχο), σε μια έσχατη αλλά όχι απελπισμένη προσπάθεια να έρθει πιο κοντά στον Άινταν [κύριο Νο2] (John Corbett). Μέχρι το αποχαιρετιστήριο γεύμα, η πρώην σύζυγος του Άινταν, Κάθι (Rosemarie DeWitt) θα έχει θέσει τα αδιαπραγμάτευτα για την προστασία των παιδιών της όρια (ίσως στην πιο ουσιαστική σκηνή της σεζόν), ο Τζουζέπε θα έχει διεκδικήσει αλλαγή ερωτικών ρόλων από τον Άντονι (Mario Cantone) και θα το γνωστοποιήσει στον σοκαρισμένο άντρα της Σάρλοτ, Χάρι (Evan Handler), η Σίμα θα έχει βρει ανταπόκριση στο ερωτικό της κάλεσμα.
Και όταν η Κάρι καταλαβαίνει ότι κάποια όνειρα είναι καταδικασμένα σε αγρανάπαυση, παίρνει τη Σίμα σε ένα ταξίδι στα ελληνικά νησιά, παραγγέλνει κοσμοπόλιταν με προφορά λίγο καλύτερη από αυτή της Ζίνα -στα ελληνικά παρακαλώ- και περιμένει στην παραλία να δει, όπως θα έλεγε και η ελληνίδα ομόλογος της Τζέλα Δελαφράγκα, «25 παλικάρια, 25 ηλιοκαμένοι λεβέντες που τ’ αργασμένο δέρμα τους το ‘χε ποτίσει η αλμύρα και το ‘χε μαστιγώσει αλύπητα το κύμα. Που το κορμί τους είχε τη δροσερή ευωδιά της θάλασσας. Που τα τραχιά χέρια τους μπορούσαν να γίνουν μια ζεστή φωλιά για κάθε γυναίκα».
Ο ζωντανός δικαιώνεται, ο νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας. Ο γλυκύτατος Στάνφορντ (Willie Garson), που το 2021 έφυγε από τη ζωή, παρουσιάζεται δια μέσω αλληλογραφίας ως μοναχός (με τη θρησκευτική ιδιότητα), απαλλαγμένος από τα εγκόσμια, χαρίζοντας την περιουσία του στον εραστή του και στην Κάρι τη φωτογραφία του. Η Σαμάνθα Τζόουνς (Kim Cattrall) δίνει έναν φόρο τιμής στα 25 χρόνια του franchise με το αζημίωτο, καθώς για ελάχιστα λεπτά παρουσίας (που δε χορταίνεις να τη βλέπεις), μιλάει τηλεφωνικά από το Λονδίνο με την Κάρι, έχοντας στο βλέμμα της το ύφος «δεν σου έκανα τη χάρη, σε ανάγκασα να μου δώσεις 1.000.000 $ για λίγα λεπτά από τον χρόνο μου». Ο κύκλος λοιπόν κλείνει με όλες τις παρουσίες ή τις αναμνήσεις τους, να πίνουν στην υγειά του κοινού που τόσο χρόνια υποκλίνεται στη φανέλα της ομάδας του Sex and the City.
Επιστρέφοντας στην αίσθηση πριν το τελευταίο επεισόδιο: Η απουσία της Σαμάνθα σε όλη τη σειρά είναι αισθητή και σε αυτόν τον κύκλο, όχι μόνο ως ο πραγματικός καταλύτης του σεξ, αλλά κυρίως ως ο χαρακτήρας που θα θέλαμε να μάθουμε την πραγματική του εξέλιξη με πράξεις και όχι με αφηγήσεις. Αυτό το στοιχείο κάνει την υπερπροσπάθεια των υπολοίπων να την κρατήσουν σε άλλη ήπειρο -και με άλλη ζωή- ακόμα πιο απελπισμένη για να επιβεβαιώσουν την αυθυπαρξία -και την όποια υπόστασή- τους.
Μέχρι πριν τελειώσει ο κύκλος, τα συναισθήματά σου είναι ανάμεικτα με αρνητικό πρόσημο. Αν το «Sex and The City» είχε νόημα την εποχή του, ήταν όχι για τα «and just like that» της Κάρι στο τέλος του κάθε επεισοδίου [φράση κατατεθέν που υπογράμμιζε το «δια ταύτα» του επεισοδίου] αλλά για την απενοχοποίηση της σύνδεσης ομορφιάς/κόστους/πλούτου με φίλτρο το συναίσθημα που πηγάζει από τη στιγμιαία ερωτική επαφή. Ο δεύτερος κύκλος του «And Just Like That», στο μεγαλύτερο μέρος του, δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα του νέου θεατή και απευθύνεται στο θυμικό και τις αναμνήσεις όσων φανατικά -ή και από συνήθεια- μεγάλωσαν με τη σειρά κολλημένοι/ες στην οθόνη.
Το αίσθημα πριν το τελευταίο επεισόδιο συμπυκνώνεται σε μια γηπεδική φράση, «Αγρότη πεινάς; [τη συνέχεια την ξέρετε]… ο Πειραιάς». Κάτι όμως μελετημένο (άρα όχι αθώο) αλλά πολύ ανθρώπινο, σου θυμίζει πως η Κάρι, η Σαρλότ, η Σαμάνθα και η Μιράντα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τις πριγκίπισσες που εκ του ασφαλούς έκαναν τις μικροαστικές καταναλωτικές ανάγκες, σήμα κατατεθέν μιας εποχής ευημερίας, όπου το Αμερικανικό όνειρο δεν ήταν μόνο για τους μετέφηβους. Και οι 4 απενοχοποίησαν εν μέρει κάποια ταμπού στο σεξ, τις αλλαγές συντρόφων, κάποια βίτσια, φετίχ με ακριβά παπούτσια και γόβες και έδωσαν στη θηλυκότητα λίγη χρυσόσκονη με καυσαέριο από τις εξατμίσεις λεωφορείων της Νέας Υόρκης. Αυτό ήταν μέγιστο δώρο για τη Μαροκινή με τη μπούργκα (που θα το παρακολουθούσε παράνομα ή λογοκριμένο), την καθολική επαρχιώτισσα της Κάτω Ιταλίας (που στις σόκινγκ σκηνές έκρυβε με τις -ανοιχτές- παλάμες της τα μάτια της), την ελληνίδα που σταμάτησε να ντρέπεται για τις επιθυμίες της.
Το «and just like that» μπορεί να μην βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο αλλά στο νερό· το ξεπλένει από τα κατάλοιπα μιας κοινωνίας που απειλητικά μεταμορφώνεται σε νέο-συντηρητική και κλείνοντας το μάτι σου θυμίζει ότι τα καλύτερα γκόλ μπαίνουν στους φιλικούς αγώνες. Με αξιοπρέπεια παραμένουν στη Β’ Εθνική με κοινό που τους αγκαλιάζει σαν να πήραν το πρωτάθλημα. Εν αναμονή του τρίτου κύκλου (που ανανέωσαν) και με ελπίδα να ανεβούν κατηγορία, ας πούμε το δικό μας «And Just like that, μας συγκινήσατε που να σας πάρει»!
www.ertnews.gr
