Γκάρφιλντ: Γάτος με Πέταλα
Ο μεγάλος κοκκινοτρίχης σταρ, που τσακίζει τέσσερα ταψιά λαζάνια, ο Γκάρφιλντ, επιστρέφει στις μεγάλες οθόνες για να μοιραστεί μαζί μας το παρελθόν του, όταν μικρό γατούλι υιοθετείτε από τον Τζον, όταν -κατά τη δική του οπτική-, τον εγκαταλείπει ο πατέρας του. Χρόνια αργότερα θα «απαχθεί» από τον γατομπαμπά του για να τον στρατολογήσει σε μια περιπέτεια που περιλαμβάνει κλοπή πολλών λίτρων γάλατος και πιθανότητα φυλάκισης στα κλουβιά του μπόγια.
Η ξεκαρδιστική κωμωδία αξιοποιεί το κυνικό και γλυκό χιούμορ του Τζιμ Ντέιβις, προσαρμοσμένο στην καρτουνίστικη εξέλιξη αλά Τεξ Άβερυ με κινηματογράφηση που θα ζήλευε ακόμα και το πιο σκληροτράχηλο block buster adventure της χρονιάς. Τα αστεία είναι αλληλοδιαδεχόμενα, οι χαρακτήρες διαβρωτικά έξυπνοι και εμπνευσμένα χαριτωμένοι, το σενάριο δεμένο και πλουμιστό σαν πούπουλα από τα μαξιλάρια για ξάπλες που αγαπάει ο Γκάρφιλντ. Ο side kick χαρακτήρας του Όντυ, σε σημεία με ισάξια σημασία με τον πρωταγωνιστή, εξισορροπεί τις ανάγκες των διδύμων που πάντα λείπει κάτι από τον πρωταγωνιστή και ο δευτεραγωνιστής το καλύπτει σιωπηλά. Σαφώς η πιο ενδιαφέρουσα ταινία κινουμένων σχεδίων των μεγάλων στούντιο για αυτή τη χρονιά (αν δεν υπήρχε και το «ο Φίλος μου το Ρομπότ», θα ήταν το καλύτερο animation της σαιζόν).
Στον Ιστό του Τρόμου
Ο λάτρης των εξωτικών ζώων και εντόμων Καλέμπ, θα απελευθερώσει ένα προστατευόμενο είδος και… μαύρο φίδι που τους έφαγε… ή καλύτερα για να ακριβολογούμε, μαύρη αράχνη. Στη προσπάθεια του να μεταπωλήσει ένα ακριβό και συλλεκτικό ζευγάρι Nike, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και θα θερίσει μαζί με την παρέα του θύελλές σε έναν αγώνα επιβίωσης.
Αν κάτι πρέπει να αξιολογήσουμε υπέρ της παραγωγής, δεν είναι τα κατά τα άλλα ρεαλιστικά εφέ αλλά η ουσιαστική ανάπτυξη των χαρακτήρων σε συνάρτηση με το ίδιο το κτήριο στο οποίο θα βρεθούν εγκλωβισμένοι ως συμβολική κοινωνική και πολιτική αλληγορία. Κλειστοφοβικό, με αίσθηση του timing, πολύ αγωνία και αποφυγή των προφανών κλισέ, ανήκει στις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς για το είδος του τρόμου και σαφέστατα στις ουσιαστικές προτάσεις του εμπορικού γαλλόφωνου κινηματογράφου που τα τελευταία χρόνια μας τις έχει στερήσει.
Ο Κασκαντέρ
Ένας επαγγελματίας κασκαντέρ περνάει τα πάνδεινα για να βγάλει το μεροκάματό του μέχρι που ένα ατύχημα θα τον βγάλει στον πάγκο -ή για την ακρίβεια θα τον κάνει παρκαδόρο σε τοπική επιχείρηση-. Ένα τηλεφώνημα όμως, καιρό από το ατύχημα που του στέρησε και την καριέρα και το κορίτσι που αγαπούσε, ίσως τον επαναφέρει στην ενεργό δράση. Όσα όμως θα αποκαλύψει από την επαναφορά του στον χώρο τον κινηματογραφικών παραγωγών, ίσως του στερήσουν τη ζωή, ίσως όμως τον βάλουν ξανά στην ενεργό δράση με περισσότερη επιθετική προσαρμογή.
Ο Ράιαν Γκόσλινγκ και Έμιλυ Μπλαντ, δηλαδή το ανταγωνιστικό δίδυμο του Μπαρμπενχάϊμερ βρίσκονται μαζί και αλληλοσυμπληρώνουν την ενέργεια μιας ανοικοδόμητης ταινίας που επιθυμεί να γίνει φόρος τιμής στους αφανείς ήρωες των εμπορικών ταινιών, τους κασκαντέρ. Η αδικαιολόγητη απαγγελτική παρωδία, η ξέχειλη αυτοαναφορικότητα, τα διακειμενικής βάσης επαναλαμβανόμενα αστεία, η όχι τόσο καλά κουρδισμένες εναλλαγές από το ρομάντζο στην περιπέτεια, καθιστούν τον «κασκαντέρ» άξιο μεν, αναλώσιμο δε αποκλειστικά για τις γιορτινές μέρες. Την παράσταση κλέβει η Χάνα Γουάντινγκχαμ στο ρόλο της εκκεντρικής, άπληστης, καταφερτζούς παραγωγού.
Το Χρώμα του Ροδιού
Το αριστούργημα του Σεργκέι Παρατζάνοφ για τη ζωή και το έργο του Αρμένιου ποιητή Σάγιατ Νόβα, επανέρχεται στη μεγάλη οθόνη… και παραμένει ποιητικά υπέροχο.
Η εθνογραφική ματιά στον Αρμένικο πολιτισμό που παρουσιάζεται υποβλητικά οπτικοποιημένος με ποίηση και εικόνες που εφάμιλλές δεν έχουμε δει σε ανάλογη βιογραφία, υποβοηθούνται από τις φροϊδικές προσμίξεις θρησκευτικών εκπροσώπων με άφυλες μορφές, και την περιπλάνηση του νεαρού ήρωα σε ένα κόσμο που ακόμα δεν έχει γνωρίσει. Μια ταινία ακατηγοριοποίητη, όπως και τα πραγματικά σπουδαία διαχρονικά αριστουργήματα της 7ης τέχνης.
www.ertnews.gr
